GARİP VE MAHZUN ŞEHİR BAYAN OLGİİ-2

Geçen haftaki yazımızda Bayan Olgii’yi anlatmaya başlamıştık. Öncelikle yazımızdan sonra Moğolistan’dan bizi takibe alan dostlarımıza teşekkür ederiz..

Anlatmaya devam edelim. Bayan Olgii çöl diyebileceğimiz bir arazide kurulmuş, etrafında dağlar olan bir şehirdi. Arazi çorak olduğundan etrafında ekilen, dikilen, tarım yapılan bir alan göremiyoruz. İklimi sert ve karasaldı. Konuştuğumuz Kazaklar Yaz mevsiminin kısa sürdüğünü söylediler.

Eylül 2016 kurban bayramının ilk günleri normal elbiselerle dolaşırken, bayramın son günü öğle bir soğuk oldu ki yünden yapılmış ya da termal içliklerimizi giydik. Buna rağmen çok üşümüştük.

Şehir merkezindeki yollar asfalt olmasına rağmen düzgün değil. Kenar mahallelerin sokakları ise asfalt değil, bildiğimiz ince kumdan çöl toprağı idi.

Bayan Olgii’ye vardığımızda kurban bayramıydı. Bu nedenle bu şehirde yaşayan Kazak Türklerinin kurban bayramı günlerine de tanık olduk. Moğolistan, Müslüman bir ülke olmadığı için kurban bayramında resmi tatil yoktu. Erkekler normal işlerine gidiyor, kadınların ise  çoğu ev işleriyle uğraşıyordu. Bayram günü dahi çocuklar ise okulun yollarındaydı..

 Saçları taranmış, elbiseleri temizlenmiş, saçlarına kurdele takılmış küçük kız çocuklarını o tozlu, topraklı yollarda okula giderken  görünce  hemen fotoğraf makinamızla o şirin hallerini görüntüledik.

Kenar mahallelerde evler genelde tek katlı kerpiçten yapılmaydı. Çoğu beyaz boyalı olup evlerinin önlerinde avlular vardı. Avlu dediğimize bakmayın, zaten Türkiye’deki avlu tipinden çok farklıydı. Bu şehrin evlerindeki avlular düzenli bakımlı değildi. Sadece sınırları belli eden kerpiçten örme duvarlardan ibaretti

Bir Kazak aile, bizi görüp evlerine davet etti. Hemen bizleri evin arkasında bulunan bahçeye götürdüler. Evin babası, verimsiz ve çorak arazide küçük bir alanda sebze yetiştiriyordu. Havuç ve patates yetiştirmeye çalışıyordu. Belki de ektikleri kendilerine bile yetmeyecekti. Topraktan birkaç tane havuç ve biraz da patates çıkartıp ellerime tutuşturdu. Toprağından mı yoksa ikliminden mi bilinmez havuçlar ve patatesler çok küçüktü. Biraz muhabbetten sonra yanlarından ayrıldık.

Bayan Olgii sokaklarında yürümeye devam ettik. Şehrin ekonomik yapısının zayıf olduğu her halinden belliydi. Kazak Türkleri, bayram günü de olsa gündelik hayatlarına devam ediyordu. Bu şehrin insanlarının geçim kaynağı çok sınırlı görünüyordu; dükkânlarda tezgâhtarlık, devlet dairelerinde memurluk, küçük zanaatkârlık gibi işlerde çalışıyorlardı. Bayan Olgii halkının alım gücü ve yaşam standardı içimizde bir burukluk yarattı..

Şehrin kenar mahallelerindeki evlerde şebeke suyu yoktu. Hemen her evin bahçesinde su kuyusu bulunmaktaydı, sularını bu kuyulardan temin etmekteydiler. Çok şükür şehirde en azından elektrik vardı.

Bazı Kazak Türkleri bizleri evlerine davet ettiklerinde, evlerinin bir veya en fazla iki oda olduğunu gördüm. Evlerinde eşya yok denecek kadar azdı.

 Yazımızın başlığında  “Garip Ve Mahzun Şehir Bayan Olgii” demiştik. Evet gerçekten de öyleydi.

Bayan Olgii’nin Kazak Türkleri fakir, garip ve mahzun insanlardı ama bir o denli saf kalpli ve temiz yüzlü insanlardı. Hangi Kazak aileye misafir olsak hemen sütlü çay ikram ettiler. Fakir de olsalar misafiri boş çevirmek olmaz bizde diyorlardı. Bir kazak teyze ‘’Misafirin nasiple geldiğine inanırız biz’’ diyerek çayımızı kendi elleriyle ikram etti.

Bu şehirde beş gün kaldım, ama her ânını her dakikasını dolu dolu yaşadım. Garip ve mahzun şehir Bayan Olgii, gönül defterimizden hiç silinmeyecektir.

Gelecek yazımızda Bayan Olgii’de Kazak Türklerinin kurban bayramını anlatacağız. Selam ve sevgiyle….

                                                                          Hazırlayan ve Fotoğraflayan: RECEP ZEYBEK