KORSANLA TANIŞMAK !..

KORSANLA TANIŞMAK!..

“Eğer ki hayvan sevgisini tatmadıysan ruhunun bir yanı hala karanlıkta demektir.”

   2015 Eylül’ünde küçük bir kafes içinde yaşamıma girdiğinde o bembeyaz yumak, ürkek gözlerini gözlerimden ayırmadan ısrarla bir 5 saniye baktıktan sonra, o bir köşeye ben bir köşeye kaçtım.  

Daha henüz 1 kg bile gelmeyen koca kulaklı bembeyaz bir erkek manıktı (kedi yavrusu) beni korkutan.  Eee çocuklar hayvan sevgisi ile büyüyecek diye gelmişti bize.  Tüm korkuları bir kenara bırakıp çocuklarım için sahiplenmiştik onu.

 O koltuk altında 2 gününü geçirdi, bense arka odada 2 ayımı…

 Yanından bile geçemiyordum korkudan.  Ta ki patisini balkon kapısına sıkıştırıp acı içinde ağlayana kadar.  İşte o acı anında ilk temasımız sağlandı.  Ağladı ve kucağımda uyudu.  İlk dokunuşum parmaklarımın arasında gezinen tüyler ve o inanılmaz gırlama sesi…  Ruhumun 40 yıl boyunca uykuda kalmış olan bir yanı yavaş yavaş aydınlanmaya ve farlı bir sevgiyle sanki beni tamamlamaya başladı.

 Onu izlemek, beslemek, uyurken dokunmak, oynamak, evde yokken onu düşünmek, endişelenmek ve Tanrı’nın yarattığı ama senden olmayan bir canlıya bu kadar bağlanmak, tarifi imkansız bir sevgiyle yüreği doldurmak ve huzur…

    Korsan yanımda, yamacımda ya diğerleri?

  Ondan sonra başladı sokaktaki canlar.  Korkmayıp yanıma gelen muzip, meraklı, bazen acılı, bazen aç sarı gözler hep beni benden aldı.  Çantamda taşıdığım mamalar gün geçtikçe arttı ve beni mama çantası ile gezmeye zorladı.

 Sabah okula gitmeden doyurup besleyip sevdiğim o canlar huzurla işimi yapmamı sağladı.  Akşam koşarak eve gidip bahçede beni karşılamaları da ayrı bir keyif.

 Bu arada tüm hayvan haklarını, site yönetimi kanunlarını yalayıp yuttum çünkü hep o canları doyurmamıza karşı çıkan komşularımız oluyordu.  Kokuyor, pis, iğrenç gibi karşılaştığım sinir bozucu kelimelerden sadece bir kaçı...

 Tanrının yarattığı, can verdiği her şey kıymetli ve özeldir.  Hiçbir can pis ve iğrenç değildir, olamaz.  Ama insanların bunları anlaması ve her yaratılan canlının bu dünyada yaşam hakkı olduğunu bilmesi maalesef mümkün değildir.

 Her bir bakış hele ki ölmek üzere olan o canın bakışı bana hep hiçliği hatırlatır ve kulaklarımda bir ses yankılanır:

 “Biz Allah’ın sessiz kullarıyız, yaşadıklarımızı ve bize yaşattıklarınızı hesap günü gelince konuşacağız.”

                                                                                                 Meryem GÖKSU